٢١تیر ماه سال ١۳۵۹هجری شمسی 

از جمله اقدامات براندازانه آمریکا پس از شکست حمله نظامی به طبس، طرح ریزی کودتای نوژه در هیجدهم تیرماه ١۳۵۹ بود که قبل از هر اقدامی با شکست مواجه شد.

دولت آمریکا برای طرح ریزی و اجرای این کودتا، هزینه های سنگینی در نظر گرفته بود. کودتای نوژه توسط یک ستاد از پاریس به رهبری شاهپور بختیار هدایت می شد، این ستاد دارای شاخه های متعدد سیاسی، نظامی و مالی - لجستیکی بود. شاخه سیاسی ستاد تحت نظارت رضا مرزبان و ابوالقاسم خادم با هدف جذب کاظم شریعتمداری یکی از مراجع وقت، روحانی نماها و برخی از علمای طرفدار وی، فعالیت می کرد. شاخه نظامی آن نیز زیر نظر احسان بنی عامری، با هدف نفوذ در ارتش، نیروی هوایی، جذب عناصر نظامی و نیروهای سازمان اطلاعاتی ساواک و شاخه مالی - لجستیکی با مسئولیت منوچهر قربانی فر و با هدف تأمین مخارج مالی کودتا، تهیه و ارسال کمک های تسلیحاتی و تدارکاتی از طریق عراق و قاچاقچیان به عوامل کودتا در داخل کشور انجام وظیفه می کردند.

آمریکایی ها برای اجرای موفقیت آمیز این طرح، ده ها میلیون دلار و صدها میلیون تومان هزینه کردند، کارشناسان این کودتا را از لحاظ تجهیزات نظامی که قرار بود از داخل و خارج برای آن بکار گرفته شود، در تاریخ کودتاهای جهان بی سابقه و کودتای ٢٨مرداد ١٣٣٢را در مقایسه با آن یک بازی کودکانه می دانند؛ از این رو آژانس جاسوسی بین المللی آمریکا به موفقیت این کودتا بی اندازه مطمئن بود. آنها حتی پیامی را که پس از کودتا در روز ٢١تیر ١۳۵۹ از طریق رسانه ها خوانده می شد، تهیه کرده بودند! در این پیام آمده بود:

«همقطاران عزیز، ساعت موعود فرا رسید. ارتش وطن پرست ایران، حکومت پوسیده آخوندها را برچید. کلیه واحدهای ارتش، ژاندارمری، شهربانی اعلام همبستگی نمودند. هرگونه مقاومت به شدّت سرکوب خواهد شد. آماده اخذ دستورات بعدی باشید. (شورای نظامی کشور».

کودتاگران همچنین خانه ای را برای انتقال و استقرار کاظم شریعتمداری به تهران اجاره کرده بودند تا به عنوان یک رهبر مذهبی، کودتا را تأیید کند. امّا به لطف خداوند، قبل از این که کودتا وارد فاز اجرایی خود شود، طی یک عملیات بسیار دقیق و موفقیت آمیز، کشف و تمامی عوامل آن در داخل کشور دستگیر شدند. آمریکایی ها بعد از آن نیز چهار کودتای ناموفق دیگر را تجربه کردند کودتای نخست مربوط به گروه برانداز «پارس» بود که مخفف «پاسداران رژیم سلطنتی» است. عامل این گروه شخصی بود به نام آرمین، با نام مستعار آرش که با خانواده منحوس پهلوی و قطب زاده در ارتباط مستقیم بود. دومین گروه برانداز گروه «نمارا» بود که از سوی شخصی به نام سرهنگ رضازاده که مستقیماً با اسرائیل در تماس بود، رهبری می شد. گروه سوم «نیما» نام داشت که با سازمان جاسوسی سیا جبهه ملّی و دکتر منوچهر شایگان مستقیماً در ارتباط بود. این افراد حتی کابینه خود را هم تشکیل داده بودند. گروه چهارم از کودتاچیان، گروه «نجات انقلاب ایران» بود که تحت رهبری قطب زاده اداره می شد.

منابع: کودتای نوژه، موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی

عالمان و مشعل‏داران هدایت و جانشینان انبیا پوشش زن را فرمان خدا و سنتى ارزشمند مى‏دانند و زنان مسلمان حجاب را چتر مصونیت و مایه افتخار و عزت خویش مى‏شناسند.

و از سوى دیگر استعمارگران این سنت الهى اسلامى را بزرگترین مانع سر راه خود جهت نفوذ در بلاد اسلامى شناخته از آنگاه که پا به کشورهاى اسلامى نهادند این سنت والا و ارزشمند را مورد تهاجم قرار دادند و آشکار و پنهان با حجاب مبارزه کردند. آنان با از بین بردن حجاب، نیمى از امت اسلامى را در کمند وابستگى به سیاست‏هاى شیطانى خود گرفتار و زمینه انحراف و استثمار را براى همگى فراهم کردند.

اسلام زدایی در کشورهای اسلامی، بویژه در منطقه خاورمیانه مهمترین استراتژی استعمار بود،‌ این استراتژی شیطانی با به قدرت رسیدن رضاخان به طرز پیچیده و زمانبندی شده ای در ایران به مرحله اجرا در آمد.

در سالهاى ‏46 و 1345 ه.ق مطابق ‏6 و 1305 ه.ش استعمار پایدار جهت‏ پیاده کردن نقشه‏ هاى شوم خویش رضاخان را از ایران و آتاتورک را از ترکیه و امان‏ الله ‏خان را از افغانستان به اروپا فرا خواندند و طى یک سفر سیاحتى تفریحى مغز آنان را شستشو دادند و سپس جهت اجراى مقاصد شوم خود آنان را به کشورهاى اسلامى برگرداندند تا آرام آرام سنگر حجاب را نابود کنند و بعد هم اهداف شیطانى دیگر خویش را به مرحله اجرا گذارند.

قیام مسجد گوهرشاد در 22 تیر ماه سال 1314 هجری شمسی شکل گرفت. نظام دیکتاتوری رضاخان بر این باور بود که با ایجاد مجموعه تحولات مورد نظر خود به اجبار، ملت ایران را از فرهنگ اسلامی جدا می کند. پس از یک دوره  اسلام زدایی و تهاجم وسیع علیه روحانیت، "روحانیت" این گروه آگاه اجتماعی، پس از طرح موضوع کشف حجاب و فراهم کردن محیط وحشت برای زنان مسلمان و برداشتن پوشش آنان در معابر عمومی توسط جیره خواران رضاخانی، اعتراضات خود را نسبت به مقوله کشف حجاب  به گوش رضاخان رساندند. 

اما به سبب برخورد قاطع مردم و به رهبری روحانیت از جمله موضع گیری تند و کفر ستیزانه آیت الله بافقی مدت ٨ سال طرح حجاب زدایی ـ  از زنان مسلمان ایران به تعویق افتاد. در این هشت سال از سال ١٣٠۵الی ١٣١٤شمسی،‌ روحانیت در معرض شدیدترین حملات روانی و یورشهای تبلیغاتی قرار گرفت. طرح « استفاده از عمامه مستلزم داشتن تصدیق دولتی است»، خود بخشی از این حملات روانی بود. همزمان با اجباری شدن کلاه بین المللی و شاپو برای مردان زمزمه های حجاب زدایی زنان نیز بلند شد. روحانیت بیدار و آگاه پس از شنیدن این زمزمه ها و گفتارهای دولتیان در جشنها، به طور مخفی جلساتی برگزار کردند.

در پى تهاجم فرهنگى رژیم شاه و مزدور پهلوى به سنگر حجاب و پوشش زن مسلمان به پشتوانه استعمار غرب، مراجع بزرگ تقلید ایستادند و موضع صریح خویش را اعلان داشتند.

در مشهد آیات عظام همچون آیت‏ الله شیخ هاشم قزوینى و میرزا حسین فقیه سبزوارى و سید یونس اردبیلى و شیخ على ‏اکبر نهاوندى و شیخ ‏آقابزرگ شاهرودى و شیخ ‏ابوالحسن شیرازى و شیخ حسن کاشى و ... در این نهضت‏ بزرگ شرکت داشتند و به پشتیبانى همین امر انبوه جمعیت مردم مسلمان و زنان آزاده روزى در مسجد وکیل شیراز جمع شدند و روزى در صحن مطهر حضرت معصومه (س) و روزى هم در مسجد جامع گوهرشاد مشهد در جوار بارگاه ملکوتى على بن‏ موسى‏الرضا (ع) اعتراض خویش را به سیاست‏هاى طاغوت در زمینه حجاب‏ زدایى اعلام داشتند.

در یکی از جلسات پیشنهاد شد که آیت الله حاج آقا حسین قمی به تهران برود و به طور مستقیم با رضاشاه مذاکره کند. اما وی پس از رسیدن به تهران بلافاصله به باغ سراج الملک شهرری برده شد و ممنوع الملاقات گردید.

در این میان پس از موضع گیری های گسترده روحانیان  علیه "ضد اصلاحات" رضاخانی، شیخ غلامرضا طبسی، شیخ شمس نیشابوری و آیت الله قمی در مشهد توسط قزاقان دستگیر و روانه زندان شدند. پس از این گونه دستگیری ها روند اعتراضات علیه رژیم رضاخان گسترش یافت و خطباى معروف شهر مانند شیخ مهدى واعظ خراسان، شیخ عباسعلى محقق و شیخ محمدتقى بهلول در مسجد گوهرشاد و صحنهاى مطهر به منبر مى‏رفتد. بخصوص شیخ بهلول قهرمان معرکه، که سخنرانیهاى طولانى و پرحرارت انجام مى‏داد. گروه های مختلف مردم مشهد نیز در مسجد گوهرشاد و صحن حرم مطهر امام رضا (ع) تحصن و تجمع کردند، در سحرگاه چنین روزی در سال 1314 ه.ش،  توپهای سنگین روبروی مسجد گوهرشاد شروع به غرش کردند و حرم پاک امام هشتم (ع) را هدف قرار دادند. عمال رضاخان در این تهاجم وحشیانه علاوه بر تخریب بخشی از حرم، بیش از دو هزار تا پنج هزار تن از مردم پناهنده در حرم را به خاک و خون کشیدند. در این حمله سبعانه  هزار و پانصد نفر را نیز دستگیر شدند.

آرى، رضاخان مزدور به حمایت انگلیس خبیث‏ براى جا انداختن فرهنگ بى ‏عفتى و فحشا غرب بین دو تا پنج هزار نفر از مؤمنین را در مسجد گوهرشاد به خاک و خون کشید و به گفته بعضى از شاهدان عینى روز یکشنبه 12 ربیع ‏الاول ‏56 کامیون جنازه را از مسجد و اطراف آن برگرفتند و در محله خشتمالها و باغ خونى مشهد در گودالى ریختند. در میان جنازه ‏هاى شهدا بعضى از زخمى‏هاى زنده را نیز دفن کردند. و بعد هم بیش از هزار و پانصد نفر از روحانیون و مردم را بازداشت نمودند و به زندان انداختند، عده ‏اى هم متوارى شدند که بعدا از ایران به سوى نجف اشرف و جاهاى دیگر گریختند و فرارى‏ گشتند.

استعمار جهانى و رضاخان مزدور بر این گمان بودند که با آن کشتار عظیم و جنگ روانى مى‏توانند فریاد مقاومت ملت و روحانیت ‏بیدار و هوشیار شیعه را خاموش و ایران اسلامى را فرنگستان کنند، لکن برخلاف خیال‏هاى شیطانى تئوریسین‏هاى غربى و وابسته به نظام منحط پهلوى مردم غیور و شجاع و شهیدپرور ایران اسلامى به رهبرى مرجعیت ‏شیعه بویژه امام خمینى - رضوان الله علیه - سرانجام سرود مقاومت و پیروزى سرداد و امروز میلیونها زن شجاع و بیدار و آگاه و علاقه‏ مند به سرنوشت‏ خود در ایران و دیگر کشورهاى اسلامى با حجاب خویش مانع نفوذ استکبار گردیده و صلاح و سداد و عفاف و آرامش را به جامعه خود باز گردانده‏ اند.

در پایان باید توجه کرد که یاد حماسه‏ آفرینان گوهرشاد در دیده ‏ها و قلب‏ها از مصادیق روشن احیاى فرهنگ ارزشمند اسلامى است و انتقال آن به نسل‏هاى آینده از وظایف اولیه جامعه انقلابى ماست.